Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του B’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παιδιά μεταβάλλονται σ’ ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και τους μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της.
Με μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του 1973, τα“12.410 και 1 τριαντάφυλλα”είναι μια καταπληκτική ταινία κινούμενων σχεδίων τουΙορδάνη Ανανιάδη, που αφηγείται δύο παράλληλες ιστορίες με αφορμή τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Πρωταγωνιστές ένας γάτος, οι γονείς του, ένας φοιτητής που κατέληξε νεκρός, η μάνα και τα 12.411 τριαντάφυλλα…
Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία. Ο δημιουργός του φιλμ αξιοποίησε πραγματικές λήψεις από τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 και τα «δείχνει» μέσα από τα μάτια μιας γάτας που ήταν στο Πολυτεχνείο τη μοιραία νύχτα, πριν από 12.410 συν μία ημέρες.
ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
Μια ταινία που
το θέμα της μας αφορά όλους: δασκάλους, μαθητές, γονείς.
Η ταινία ασχολείται με τη ζωή και τη
φαντασία ενός οκτάχρονου αγοριού του Ishaan (Darsheel Safary) του οποίου η
κλίση στις τέχνες έχει σαν αποτέλεσμα την κακή του επίδοση στα άλλα μαθήματα
του σχολείου, πράγμα που ανάγκασε του γονείς του να τον στείλουν εσώκλειστο σε άλλο
σχολείο… Εκεί ο δάσκαλος των Καλών Τεχνών (Aamir Khan) αντιλαμβάνεται πως το
παιδί είναι δυσλεκτικό και το βοηθά να ξεπεράσει αυτό του το ελάττωμα.
Πρόταση διδασκαλίας – υλικό επεξεργασίας για την ταινία μικρού μήκους «Ellis island», της Αιμιλίας Τσαγκαράτου
Το νησί Έλλις (Ellis Island), στ’ ανοιχτά του Μανχάταν, υπήρξε ο κύριος σταθμός υποδοχής των μεταναστών που έφταναν στην Αμερική, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, από τα τέλη του 19ου αιώνα και κατά την διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου.
(Περισσότερες πληροφορίες για το Ellis island, «εδώ!«)
Τον Νοέμβριο του 2015 βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία μικρού μήκους του JR «Εllis», με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ως φόρος τιμής στα εκατομμύρια των μεταναστών που πέρασαν τις πύλες του νησιού, προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Σε μια περίοδο που εκατομμύρια άνθρωποι φεύγουν από τις πατρίδες τους κυνηγημένοι από την φτώχεια και τον πόλεμο, που στήνονται ξανά στρατόπεδα συγκέντρωσης διαλογής τους και φράχτες ανά την Ευρώπη, η ιστορία του Ellis Island αποκτά τραγική επικαιρότητα. Γιατί δεν ήταν απλά ένα πέρασμα προς την Αμερική. Ήταν το νησί «των δακρύων και του φόβου» όπως περιγράφεται από Έλληνες μετανάστες που πέρασαν από αυτό, ήταν ο τόπος που για 70 περίπου χρόνια λειτούργησε ως «face control» για τους υποψήφιους Αμερικανούς υπηκόους, αφού με βάση την νομοθεσία του τότε Αμερικανικού κράτους έδιναν άδεια εισόδου μόνο σε εκείνους τους μετανάστες που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι για την οικονομία. (Σύμφωνα με το άρθρο 2 του νόμου του 1907, έμπαιναν σοβαροί περιορισμοί: «Αι ακόλουθοι τάξεις αποκλείονται εκ των Ηνωμένων Πολιτειών: οι ηλίθιοι, οι ασθενείς το πνεύμα, οι επιληπτικοί, οι φρενοβλαβείς, οι επαίται, οι σωματικώς ελαττωματικοί, οι καταδικασθέντες επί κακουργήματι, οι πολύγαμοι, οι αναρχικοί, γυναίκαι ερχόμεναι δι΄ ανηθίκους σκοπούς, κ.α.» [Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων]).
Η πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων γυρίστηκε από τον σκιτσογράφο Σταμάτη Πολενάκη (1908-1997) με τίτλο «Ο Ντούτσε αφηγείται…» Η επτάλεπτη ταινία «τύπου Μίκυ-Μάους», όπως αναφέρει στο ζενερίκ ο δημιουργός της, σατιρίζει την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940 και ειδικά τον Μουσολίνι, ο οποίος αφηγείται τα κατορθώματά του, αλλά η πραγματικότητα συνεχώς τον διαψεύδει.
Ο Σταμάτης Πολενάκης, από τους κορυφαίους έλληνες σκιτσογράφους του 20ου αιώνα και πρωτοπόρος του κινούμενου σχεδίου στη χώρα μας, ξεκίνησε να σχεδιάζει τα σκίτσα της ταινίας το 1942 στην πατρίδα του, τη Σίφνο, όπου είχε καταφύγει κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Δούλευε κάτω από την μπότα του Ιταλού κατακτητή, με κίνδυνο να συλληφθεί.
Συγκλονιστική ταινία...βασίζεται σε αληθινά γεγονότα...Το ξυπόλητο τάγμα ήταν μια ομάδα ορφανών παιδιών, που αφού οι Γερμανοί έκλεισαν τα ιδρύματα που μένανε, αποφάσισαν να ενωθούν όλα μαζί και να κάνουν τη δική τους αντίσταση, κλέβοντας τρόφιμα από τους Γερμανούς για να τα δίνουν στον πεινασμένο ελληνικό λαό!!!
«Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον "Κλέφτη των ποδηλάτων" τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!». Αυτή η φιλοφρόσυνη του Ντε Σίκα προς τον Γκρεγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός), όταν είδε το 1955 το «Ξυπόλητο Τάγμα» στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου (όπου η ταινία πήρε το πρώτο βραβείο [«Χρυσή Δάφνη»]), μπορεί να εμπεριέχει κάποια υπερβολή, εμπεριέχει ωστόσο και μια μεγάλη αλήθεια:
Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα επιτεύγματα του ελληνικού νεορεαλισμού στην 7η Τέχνη. Μαζί με την υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Μιχαήλ Γαζιάδη και την θαυμάσια συμφωνική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη (με τη Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών), αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι ηθοποιοί, εκτός από τον Νίκο Φέρμα και την Μαρία Κωστή, είναι ερασιτέχνες! (Τα 63 από τα 66 παιδιά που πήραν μέρος στα γυρίσματα, ο Γκρεγκ Τάλλας τα πήρε από αναμορφωτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης).
