Μια από τις μεγάλες προκλήσεις της Διδασκαλίας – που τίθεται κάθε φορά στον εκπαιδευτικό – είναι το πώς θα μετασχηματίσει το ευρύ πεδίο των αβεβαιοτήτων της σε γόνιμο έδαφος έρευνας και δημιουργικότητας, πρωτοβουλιών και καινοτομιών. Η διδασκαλία έχει «αριχιμήδεια σημεία» αλλά και πολλές μεταβλητές, που καλούν τον εκπαιδευτικό να αυτοσχεδιάζει και να βρίσκει πάντα νέους δρόμους έκφρασης. Και είναι αυτό το πεδίο της πρόκλησης μια από τις πηγές της ομορφιάς της και της μοναδικής γοητείας της…
Ο εκπαιδευτικός σε κάθε ώρα διδασκαλίας πρέπει να είναι εφευρετικός, να μην είναι «δεδομένος» στην όποια προσμονή των μαθητών γεμάτος με στερεότυπα και πάγιες τεχνικές, να επινοεί καινούργια ευρήματα πλάι στα παλιά, να είναι εν μέρει απρόβλεπτος, να ξαφνιάζει τους μαθητές του και να ανατρέπει την όποια εικόνα αναμονής έχουν ήδη αυτοί δημιουργήσει. Να ανοίγει νέους δρόμους στην «εισαγωγή» του μαθήματός του παίρνοντας αφετηριακά σημεία είτε από τον κόσμο των παιδιών είτε από την ανήσυχη επικαιρότητα, να έχει κάνει την αίθουσα διδασκαλίας ζωντανό πεδίο συνδεδεμένο με τη ζωή και την πραγματικότητα και να αναθεωρεί την κρατούσα εικόνα του σχολείου ως περίκλειστου και απομονωμένου ως προς την κοινωνία χώρου.



