Στο μάθημα των Θρησκευτικών, θυμηθήκαμε ότι όλα τα παιδιά είμαστε ίσα και έχουμε τα ίδια δικαιώματα, ανεξάρτητα από τον τόπο καταγωγής μας, τη γλώσσα που μιλάμε και τη θρησκεία μας.
Σύμφωνα νε τη χριστιανική μας κληρονομιά, ο Χριστός γεννήθηκε ως πρόσφυγας, έζησε ως ξένος, μάς εδίδαξε με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου την αγάπη προς τον πλησίον που ταυτίζεται με τον ξένο, και μάς διεβεβαίωσε με την περιγραφή της Μελλούσης Κρίσεως ότι η στάση μας απέναντι στους ξένους είναι αποφασιστικό κριτήριο για τη δικαίωση και τη σωτηρία μας.
Σύμφωνα νε τη χριστιανική μας κληρονομιά, ο Χριστός γεννήθηκε ως πρόσφυγας, έζησε ως ξένος, μάς εδίδαξε με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου την αγάπη προς τον πλησίον που ταυτίζεται με τον ξένο, και μάς διεβεβαίωσε με την περιγραφή της Μελλούσης Κρίσεως ότι η στάση μας απέναντι στους ξένους είναι αποφασιστικό κριτήριο για τη δικαίωση και τη σωτηρία μας.
Στον Χριστιανισμό ο ξένος δεν τίθεται απλώς υπό την προστασία του Θεού, όπως συμβαίνει στην αρχαία ελληνική θρησκεία με τον Ξένιο Δία: ο ίδιος ο Θεός ταυτίζεται με το πρόσωπο του ξένου! «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» (Ματθ. 25, 35)· «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25,40).Και ο Χριστός βεβαίως δεν κάνει διακρίσεις στον ορισμό του ξένου. Ξένος και πλησίον δεν είναι μόνον ο ομόθρησκος, ο όμαιμος, ο συμπατριώτης, ο ομοϊδεάτης, και ο «οικείος», αλλά και αυτός που είναι εντελώς διαφορετικός από μάς. Αυτός που πρεσβεύει διαφορετικά πιστεύματα, έχει διαφορετική θρησκεία, ακολουθεί διαφορετική ιδεολογία, έχει διαφορετικό χρώμα από μάς και ανήκει σε διαφορετική εθνότητα. Απέναντι σε όλους αυτούς ο Χριστιανός οφείλει σεβασμό προς το πρόσωπό του και τον αναγνωρίζει ως ισότιμο και ισάξιο.
Διότι όπως παρατηρεί ένας ανώνυμος σχολιαστής του Λευϊτικού (Σχόλιο στο Λευιτ. 19, 33-34): στον Χριστιανισμό δεν επιτρέπεται ο άνθρωπος να υποτιμάται και να ατιμάζεται εξαιτίας του τόπου της καταγωγής του, αλλά πρέπει πάντοτε να τιμάται για την φύση του ως ανθρώπου («ου γαρ ελαττούται άνθρωπος ανθρώπω διά τόπον, αλλά τιμάται διά φύσιν»).
Αποφασίσαμε λοιπόν να φτιάξουμε κολάζ, αφίσες και συνθήματα και να επισκεφτούμε τμήματα του σχολείου μας για να θυμίσουμε και στους συμμαθητές μας ότι μπορούμε όλοι να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που έχουν ανάγκη με κάποιο τρόπο.
