ΕΟΡΤΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

 Αγαπητοί γονείς,

η γιορτή του Σχολείου μας για την επέτειο του Πολυτεχνείου θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 17 Νοεμβρίου 2017, στις τάξεις  του Σχολείου από ώρα 08.15 έως 09.45 χωρίς την παρουσία γονέων.  H προσέλευση όλων των μαθητών του Σχολείου είναι υποχρεωτική. Μετά το τέλος της γιορτής οι μαθητές θα αποχωρήσουν.

                                                          Άνω Λιόσια, 14.11.2017

                                                   Ο Δ/ΝΤΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

«12.410 ΚΑΙ 1 ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ»: ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

Με μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του 1973, τα “12.410 και 1 τριαντάφυλλα” είναι μια καταπληκτική ταινία κινούμενων σχεδίων του Ιορδάνη Ανανιάδη, που αφηγείται δύο παράλληλες ιστορίες με αφορμή τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Πρωταγωνιστές ένας γάτος, οι γονείς του, ένας φοιτητής που κατέληξε νεκρός, η μάνα και τα 12.411 τριαντάφυλλα…

 Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία. Ο δημιουργός του φιλμ αξιοποίησε πραγματικές λήψεις από τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 και τα «δείχνει» μέσα από τα μάτια μιας γάτας που ήταν στο Πολυτεχνείο τη μοιραία νύχτα, πριν από 12.410 συν μία ημέρες.

  ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Ο αντιήρωας. Η ιστορία του αγωνιστή που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας

Βρε σεις, ποιος είναι αυτός που ανεμίζει με καμάρι τη γαλανόλευκη; 

____________

ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ: 

«Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια...

Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος...

Το καρέ στο περιώνυμο φιλμ της εισβολής του τεθωρακισμένου στο Πολυτεχνείο, όπου διακρίνεται να καταρρέει και να χάνεται δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ, ήταν το τελευταίο που ήθελε να αποτυπώνεται η παρουσία του, ο αγώνας, η προσφορά του. Όπως αυτός τουλάχιστον τη θεωρούσε και τη μετρούσε...

Πιστεύοντας ότι τίποτε δεν χρειαζόταν εξαργύρωση. Μόνο η ίδια του η ζωή χαμένη πάντα σ' ένα παρανάλωμα.

"Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ηταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους" ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.

Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.