Το παραμύθι της "Ηλιογεννητης", βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αναφέρεται στο θρύλο της ασπροκόκκινης κλωστής που δένουμε στο χέρι μας το Μαρτη.
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ!!!
Η παρουσίαση θα γίνει στο γνωστό μας Polis Art Cafe την Κυριακή 19/3 στις 3μμ.
Κείμενα θα διαβάσει ο Θοδωρής Αθεριδης και η Βίκυ Σταυρόπουλου.
Συγγραφέας ο κ. Αριστείδης Δάγλας, γονέας του σχολείου μας, γνωστός από τα παραμύθια του, "Ο ΔΕΚΑΤΡΗΣ", "ΤΑ ΠΑΓΑΝΑ", "Η ΧΙΛΙΑΚΡΙΒΗ ΚΑΙ Η ΛΑΜΙΑ"
– Κοιτάξτε, καλέ, τους ανόητους! Πηγαίνουν ποδαρόδρομο κι αφήνουν το γαϊδούρι τους ξεφόρτωτο! Καλοπέραση ο γάιδαρος!
Ο μυλωνάς, που δικός του ήταν ο γάιδαρος, άκουσε τις κοροϊδίες των
κοριτσιών που πέρασαν από μπροστά τους κι ανέβασε τον γιο του στο
γαϊδούρι τους.
– Μπα σε καλό τους, τις γρουσούζες, μας γλωσσόφαγαν… Τόσο δρόμο
κάναμε, κοντεύουμε στην πόλη για το παζάρι, και να μας βγει ξινό!
Ο μυλωνάς κι ο γιος του συνέχισαν το δρόμο τους κι είχαν ελπίδες πως θα τον πουλούσαν τον γαϊδαράκο τους σε καλή τιμή.
– Το κακομαθημένο το νιάνιαρο στρογγυλοκάθεται στον γάιδαρο κι ο
γέρος πατέρας αγκομαχάει πίσω του, κούνησαν τα κεφάλια τους δυο
συντοπίτες τους, καθώς τους συνάντησαν στο τελευταίο τρίστρατο πριν το
παζάρι.
Ο μυλωνάς μας αμέσως κατέβασε τον γιο του από το ζώο κι ανέβηκε ο ίδιος στο γαϊδούρι τους.
– Κατέβα γρήγορα, αρκετά καλοκάθισες, είπε στον γιο του και χαμογέλασε αμήχανα στους δύο γειτόνους του.
Μα λίγο παρακάτω, στην είσοδο της πλατείας μια συντροφιά από γυναίκες
και παιδιά, καθώς τον έβλεπαν να κατηφορίζει για το παζάρι, φώναξαν:
– Καλέ, σου βαστάει η ψυχή να πηγαίνεις εσύ καβάλα και το καημένο το παιδάκι να μην μπορεί να σε προφτάσει;
Aχ, ο καημένος ο μυλωνάς μας, που ήθελε όλο τον κόσμο να
ευχαριστήσει, έβαλε τον γιο του να καθίσει πίσω του, στα καπούλια του
γαϊδάρου! Αλλά εκεί, μπροστά στην πλατεία που γινόταν το παζάρι, τον
βλέπει ένας πρωτευουσιάνος κι αγριεμένος του φωνάζει:
– Θα σας καταγγείλω που παραφορτώνετε το δύστυχο το ζώο. Το σωστό είναι να κουβαλάτε εσείς το γάιδαρο κι όχι αυτός εσάς!
Τι να κάνει ο αγαθός ο μυλωνάς; Έδεσαν με τον γιο του τα πόδια του
γαϊδάρου, πέρασαν ένα ξύλο και τον κρέμασαν στον ώμο τους. Τότε όμως
όλοι, εμπορευάμενοι και περαστικοί, γυναίκες και παιδιά, σκάσανε στα
γέλια. Από παντού τρέχανε να τους δουν.
– Τρέξτε, τρέξτε να δείτε τους τρελούς που κουβαλάνε το γαϊδούρι τους!
Ο μυλωνάς μας, ντροπιασμένος, πήρε τον γιο του, πήρε και το γαϊδούρι
του και γύρισαν στο σπίτι τους και στο χωριό τους κι ούτε τους
ματαείδαν…
– Όποιος θέλει να τους ευχαριστήσει όλους, δεν ευχαριστεί κανέναν, μουρμούρισε η γυναίκα του θυμωμένη και δεν τον άφησε να ξαναπάει στην πόλη. Απόδοση: Δ.Σ. Αφήγηση: Μαρία Σαββοπούλου Άκουσε την αφήγηση του μύθου
Μπορείς να δεις και μια διαφορετική απόδοση του μύθου
Ο Μικρός Αναγνώστης είναι μία εξαιρετική πρωτοβουλία του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, με σκοπό να φέρει ακόμα πιο κοντά τα παιδιά στην ανάγνωση καλών ελληνικών λογοτεχνικών βιβλίων. Στην πολύ ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα του Μικρού Αναγνώστη, παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικοί έρχονται σε επαφή με την παιδική λογοτεχνία, γνωρίζουν βιβλία κατάλληλα για την ηλικία και τα ενδιαφέροντα του παιδιού και, μεταξύ άλλων, έχουν την δυνατότητα να διαβάσουν ή και να ακούσουν πολλά από αυτά online!
Αν ψάχνετε, λοιπόν, έναν καλό λόγο για να επιτρέψετε στο παιδί να χρησιμοποιεί για λίγη ώρα κάθε μέρα το tablet, μόλις τον βρήκατε!
Δείτε -διαβάστε και ακούστε- παρακάτω κάποια από τα καλύτερα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων για παιδιά:
Πριν από ένα χρόνο περίπου η Αμερικάνικη Παιδιατρική Ακαδημία εξέδωσε μια δήλωση που έλεγε ότι η παιδιατρική φροντίδα των πρώτων χρόνων της ζωής των παιδιών θα έπρεπε να περιλαμβάνει την προώθηση της επαφής με την ανάγνωση ξεκινώντας από τη γέννηση.
Αυτό σημαίνει ότι οι παιδίατροι που αναλαμβάνουν μωρά και μικρά παιδιά θα έπρεπε συστηματικά να συμβουλεύουν τους γονείς και να τους εξηγούν πόσο σημαντικό είναι να διαβάζουν ακόμα και σε πολύ μικρά παιδιά.
Η δήλωση την οποία συνέγραψα με την Dr. Pamela C. High, συμπεριλάμβανε μια επισκόπηση της εκτεταμένης έρευνας που έχει γίνει σχετικά με τη σύνδεση που υπάρχει μεταξύ του να μεγαλώνει κάποιο παιδί με βιβλία και της ανάπτυξης της γλωσσικής του ικανότητας και της επιτυχίας του στο σχολείο αργότερα. Αλλά, ενώ γνωρίζουμε ότι το να διαβάζουμε σε ένα μικρό παιδί οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα, υπάρχει περιορισμένη κατανόηση του μηχανισμού που κρύβεται πίσω από αυτό. Δύο νέες έρευνες εξετάζουν τις απρόσμενα περίπλοκες αλληλεπιδράσεις που λαμβάνουν χώρα όταν παίρνουμε ένα μικρό παιδί αγκαλιά και ανοίγουμε μπροστά του ένα βιβλίο με εικόνες. Το περιοδικό Pediatrics δημοσίευσε μια μελέτη που χρησιμοποίησε μαγνητικές τομογραφίες προκειμένου να εξετάσει την εγκεφαλική δραστηριότητα παιδιών 3 - 5 ετών καθώς άκουγαν κατάλληλες για την ηλικία τους ιστορίες. Οι ερευνητές παρατήρησαν διαφορές στην δραστηριοποίηση του εγκεφάλου οι οποίες σχετίζονταν με το πόσο συχνά τα παιδιά αυτά άκουγαν τους γονείς τους να τους διαβάζουν βιβλία στο σπίτι τους.
Την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, στις 17:00 θα έχουμε τη χαρά να παρευρεθούμε στην παρουσίαση του νέου παιδικού βιβλίου του γονέα του σχολείου μας Αριστείδη Δάγλα.
Mια νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή. Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε:
«Να του λέτε παραμύθια».
«Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα.
«Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη επιστήμη.
Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα: «Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;»,
ο Αϊνστάιν είπε πως «δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».
Δεν έχουν όμως πειστεί όλοι ότι τα παραμύθια είναι τόσο σημαντικά για τα παιδιά. Έρευνα που έγινε σε γονείς στη Βρετανία αναφέρει ότι το 25% δε διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά κάτω των 5 ετών, είτε επειδή θεωρούν ότι είναι πολύ τρομακτικά, είτε επειδή δε συμφωνούν με το πρότυπο ζωής που δίνουν στα παιδιά (τι πρότυπο δίνει η Ωραία Κοιμωμένη που περιμένει τον ωραίο πρίγκιπα να τη φιλήσει για να ξυπνήσει;). Κάνει τόσο λάθος ο Αϊνστάιν λοιπόν; Μάλλον όχι. Ας δούμε γιατί τα παραμύθια είναι πολύτιμη πνευματική «τροφή» για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ακόμη και τα πιο τρομακτικά:
Τα παραμύθια δείχνουν στα παιδιά πώς να λύνουν προβλήματα: Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν από τους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας. Όπως συμβαίνει με μία διδακτική θεατρική παράσταση ή ένα καλό βιβλίο, έτσι ακριβώς τα παιδιά διδάσκονται από ένα κλασικό παραμύθι. Αυτές οι ιστορίες που συμβαίνουν «μια φορά κι έναν καιρό», βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό και να δουν ότι με τη φαντασία, το θάρρος και την υπομονή λύνονται τα προβλήματα. Όπως ακριβώς έγινε και με την «Ωραία Κοιμωμένη».
Τα παιδιά νικούν το φόβο: «Τα παραμύθια δε λένε στα παιδιά ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παιδιά ήδη γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν δράκοι. Τα παραμύθια λένε στα παιδιά ότι οι δράκοι μπορούν να ηττηθούν», είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K. Chesterton. Ο διάσημος συγγραφέας και παιδοψυχολόγος, Bruno Bettelheim, πίστευε ότι τα παραμύθια είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των παιδιών, επειδή οι βασικοί χαρακτήρες–που είναι και οι ίδιοι παιδιά πολλές φορές–επιδεικνύουν θάρρος και νικούν σε έναν κόσμο γιγάντων και εχθρικών ενηλίκων.
Τα παραμύθια προετοιμάζουν τα παιδιά για τις δυσκολίες της ζωής: Μέσα από τα παραμύθια, τα παιδιά συναντούν προκλήσεις με τις οποίες παλεύουν και οι ενήλικες: την προδοσία, τις ίντριγκες, τους τσακωμούς και τη ζήλια. Είναι οι άσχημες πλευρές της ζωής, που δε λείπουν από τους παραδοσιακούς μύθους και τα παραμύθια. «Τα παραμύθια επεξεργάζονται τόσες πολλές φοβίες, όχι μόνο προσωπικές, αλλά όλης της κοινωνίας, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο ασφαλή, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν…μια φορά κι έναν καιρό», εξηγεί η Μαρία Τατάρ, καθηγήτρια στο Harvard College.
Δίνουν ευκαιρία για διάλογο: Τέτοιες ιστορίες «ελεγχόμενου φόβου» δίνουν μία θαυμάσια ευκαιρία στους γονείς να συζητήσουν με τα παιδιά τους τις πιο βαθιές τους ανησυχίες και ανασφάλειες από τον πραγματικό κόσμο. Οι φανταστικοί χαρακτήρες συνεισφέρουν θετικά στο διάλογο. Δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με μία ταινία, ούτε καν με το θέατρο.
Τα παραμύθια μιλούν μία παγκόσμια γλώσσα: «Γνωρίζουμε τα παραμύθια ως παιδιά, είτε μέσω της αφήγησης, είτε ακόμη και μέσω της παντομίμας. Ζούμε με αυτά, αναπνέουμε με αυτά, ξέρουμε το τέλος τους», γράφει ο Neil Gaiman. Ορισμένα παραμύθια, όπως η Σταχτοπούτα, υπάρχουν σε πολλές κουλτούρες, αν και με μικρές διαφορετικές πινελιές σε κάθε χώρα. Όλες οι διαφορετικές εκδοχές όμως, μοιράζονται κάτι κοινό: μία σαγηνευτική ιστορία για την ανάγκη να νικήσει το καλό.
Τα παραμύθια διδάσκουν στα παιδιά τα βασικά στοιχεία ενός διηγήματος, μίας ιστορίας: Τους διδάσκουν τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Ότι οι ιστορίες μπορεί να εξελίσσονται σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη χώρα και σε άλλο χρόνο. Ότι οι πρωταγωνιστές έχουν διαφορετικά γνωρίσματα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Εάν το παιδί κατανοήσει αυτές τις διαφορές από πολύ μικρή ηλικία, τότε ενισχύεται η ικανότητά του να κατανοεί τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος και να προβλέπει το επόμενο βήμα.
Τα παραμύθια αναπτύσσουν την παιδική φαντασία: «Όταν εξετάζω τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου, έρχομαι στο συμπέρασμα ότι το χάρισμα της φαντασίας σημαίνει περισσότερα για εμένα από οποιοδήποτε ταλέντο για αφηρημένη, θετική σκέψη. Το να ονειρεύεσαι για όλα τα σπουδαία πράγματα που μπορείς να καταφέρεις, είναι το κλειδί για μια ζωή γεμάτη με θετικότητα. Άφησε τη φαντασία σου να καλπάσει ελεύθερη και δημιούργησε έναν κόσμο στον οποίο θα ήθελες να είσαι μέσα», είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Τα παραμύθια προσφέρουν ηθικά διδάγματα:Τα παραμύθια θέτουν το ηθικό πρόβλημα της συνύπαρξης του καλού και του κακού (που συμβολίζουν συνήθως οι δράκοι, οι γίγαντες και οι μάγισσες). Συνήθως το καλό υπερισχύει και ο κακός χάνει. Μέσω της ταύτισης με τον ήρωα, το παιδί παίρνει το ηθικό δίδαγμα.
Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και
την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε
να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του.
Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού
του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας
κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα
μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".
Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα
κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα
γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το
ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα
αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»...να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς
δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας...αλλάζεις!
Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο
ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το
στενεύουμε...Και μετά τι....Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και
μοναξιά... Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα
δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες
Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:
Ένα από τα καλύτερα παραμύθια που θα μπορούσε να διαβάσει ένα παιδί …και ίσως ένας ενήλικας, στις μέρες μας!
“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά η οποία αγαπούσε πολύ ένα αγοράκι. Και κάθε μέρα το αγόρι ερχόταν μάζευε τα φύλλα του, και έφτιαχνε στέμματα παριστάνοντας τον βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό του και στα κλαδιά του, τρώγοντας τους καρπούς του. Και έπαιζαν κρυφτό.
Κι όταν κουραζόταν το αγόρι πλάγιαζε στη σκιά του δέντρου. Και το αγόρι αγαπούσε την μηλιά πάρα πολύ.
Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένο. Μα ο χρόνος περνούσε.
Και το αγόρι μεγάλωσε. Και το δέντρο έμενε συχνά μόνο του. Τότε μια μέρα το αγόρι ήρθε στο δέντρο και το δέντρο είπε :
