Ποιήματα για τα Χριστούγεννα και τηνΠρωτοχρονιά

Πρωτοχρονιά Καινούργιος χρόνος Πρωτοχρονιά Άη Βασίλης έρχεται Καινούργιος χρόνος Μη ξεχάσεις Ο καινούργιος χρόνος Άγιος Βασίλης Ο καινούργιος χρόνος Πρωτοχρονιά (Κ. Καλλοναίου) Ξημέρωμα Πρωτοχρονιάς (Νέγρη) Ο λιχούδης της Πρωτοχρονιάς (Νέγρη)

Χριστούγεννα Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο (Κ. Παλαμάς) Χριστούγεννα (Τέλλος Άγρας) Χριστούγεννα (Α. Κυριαζής) Είδα χτες το βράδυ στ' όνειρό μου (Τέλλος 'Αγρας) Χριστούγεννα του χωριού (Κων/νος Χατζόπουλος) Νύχτα Χριστουγεννιάτικη (Γ. Δροσίνης) Χριστούγεννα της στρουγγοκαλύβας (Κρυστάλης) Χριστούγεννα (Λέων. Συμεωνίδης) Δεύτε Ίδωμεν Πιστοί (Γ. Βερίτης) Οι Μάγοι Ο Χριστός γεννήθηκε Χριστούγεννα του ορφανού Ο μικρός Χριστούλης Μπροστά στη φάτνη Τα χέρια σας δώστε Το άστρο Στο Χριστούλη μας Οι ποιμένες γονατίζουν Η καμπάνα του χωριού Χριστούγεννα Η γέννηση του Χριστού Τα σύμπαντα γιορτάζουνε Η γιορτή μου Χριστούγεννα Στο μικρό Χριστούλη δώρα Χριστούγεννα Χριστούγεννα του χωριού Χριστούγεννα σιμώνουν Χριστούγεννα μας ήρθανε Ήρθαν τα Χριστούγεννα Ανοίξετε τη σάλα να μπούμε Το αστέρι Χριστούγεννα Χριστουγεννιάτικο δεντράκι Χριστούγεννα Χριστούλη μου Οι τρεις Μάγοι Χριστός γεννιέται Η πλάση ασπροντυμένη Στο Χριστούλη Το λαμπρό αστέρι Χριστούγεννα Η νύχτα των Χριστουγέννων Το δέντρο στολισμένο

Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο (Κωστής Παλαμάς)

Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι. Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του. Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι. Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία, που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία. Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

«ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ»! ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

Μία πολύ ευαίσθητη ιστορία που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκης, για την αγάπη και την αντοχή της στον χρόνο.

 

"Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα. 

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

Κωνσταντίνος Παρθένης

VAN GOGH - Βίνσεντ βαν Γκογκ

VAN GOGH - Βίνσεντ βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh, προφορά στα ολλανδικά: Βίνσεντ φαν Χοχ) (30 Μαρτίου 1853 29 Ιουλίου 1890) ήταν Ολλανδός ζωγράφος. Εν ζωή, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Η επίδραση του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης, θεωρείται καταλυτική. Μετα-ιμπρεσιονιστής ζωγράφος το έργο του οποίου είχε μεγάλη επιρροή στην τέχνη του 20ου αιώνα για τα ζωηρά χρώματα και τις συναισθηματικές επιπτώσεις. 

Παιχνίδια που παίζαμε παλιά στις αυλές και στους δρόμους.

Μακριά Γαϊδούρα

Τα παιδιά σκυφτά το ένα μετά το άλλο, κολλημένα, κάνουν μια γραμμή. Άλλα παιδιά, που δεν είναι στη γραμμή, πηδούν, ποιος θα φτάσει πρώτος στην πλάτη του πρώτου. Όσοι δεν τα καταφέρνουν και πέφτουν χάνουν.

Τα χελωνάκια

Τα χελωνάκια είναι παιχνίδι που παίζεται με μπάλα.
Παίζεται με δύο και πάνω παιδιά. Πρέπει να υπάρχει τοίχος. Τα παιδιά που το παίζουν μπαίνουν σε σειρά και κάνουν «ουρά».
Όταν έρχεται η σειρά ενός παιδιού πετάει την μπάλα στον τοίχο και πηδάει για να περάσει η μπάλα κάτω απ' τα πόδια του. Εάν τον ακουμπήσει η μπάλα, καίγεται και πάει και στέκεται όρθιος μπροστά στον τοίχο. Αν καούν όλοι και μείνει μόνο ένας τότε δίνει την μπάλα σ' εκείνον που κάηκε πρώτος. Εκείνος παίρνει την μπάλα και τη χτυπάει στον τοίχο. Αν την πιάσει αυτός που δεν κάηκε ο άλλος που κάηκε βαράει άλλες δύο φορές. Άμα δεν μπορέσει να βγει ο πρώτος που κάηκε συνεχίζει ο δεύτερος και πάει λέγοντας. Εάν κάποιος μπορέσει και βγει τότε συνεχίζει με αυτόν που είναι έξω. Αν καεί κάποιος απ' τους δύο τότε αρχίζουν πάλι τα ίδια.

Τυφλόμυγα Θράκης

Παίρνουν ένα μακρύ σχοινί και ενώνουν τις δυο άκρες. Ύστερα τα παιδιά πιάνονται γύρω - γύρω από το σχοινί και με τα δυο χέρια σχηματίζοντας κύκλο. Έχουν ορίσει από πριν με κλήρο ή λάχνισμα ποιο παιδί θα κάνει την τυφλόμυγα και το βάζουν στη μέση, αφού του δέσουν τα μάτια. Εκείνο γυρίζει μέσα στον κύκλο και προσπαθεί να πιάσει κανένα από τα παιδιά , που κρατώντας πάντα το σχοινί γυρίζουν γύρω - γύρω λέγοντας διάφορα πειράγματα.

Το τσιλίκι

Παίζεται με ένα μικρό ξύλο που από τις δύο μεριές είναι μυτερό.
Με ένα άλλο ξύλο, πιο μεγάλο, χτυπάμε στη μια άκρη και
όποιος το πηγαίνει πιο μακριά είναι νικητής.

Τα βαρελάκια

Κάθονταν όλοι σε απόσταση και σκυμμένοι ο ένας πιο ψηλά από τον άλλο.
Ένα παιδί άρχιζε να πηδά από τον έναν στον άλλο.
Έβαζε τα χέρια του στην πλάτη του παιδιού και αν τον ακουμπούσε λίγο, έχανε.
Άμα δεν έχανε, έμπαινε πρώτος στη σειρά και συνέχιζε ο τελευταίος.

Οι κούκοι

Τρεις παίχτες πήγαιναν από μια μεριά και στήνανε " κούκους " (με μεγάλες πέτρες).
Σε μεγάλη απόσταση από αυτούς πήγαιναν άλλοι τρεις και κάνανε το ίδιο.
Ο κάθε ένας από κάθε ομάδα έπαιρνε τρεις πέτρες και προσπαθούσε να πετύχει
τους " κούκους ". Όποιος δεν πετύχαινε τους "κούκους" πήγαινε στην άλλη ομάδα και έπαιρνε έναν στην πλάτη του.

Αν δεν τα κατάφερνε και τον έριχνε στη διαδρομή, τότε έχανε και η ομάδα του.

Οι συνθέτες της βροχής (ΑΝΤΟΝΙΟ ΒΙΒΑΛΝΤΙ - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ)

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ύπαρξης του, ο άνθρωπος γοητεύτηκε από τη φύση και τους ήχους της. Το κελάηδημα των πουλιών, το κελάρυσμα του ρυακιού, το φύσημα του αέρα και διάφορα άλλα ακούσματα του περιβάλλοντος τον παραξένευαν, του κινούσαν το ενδιαφέρον και τον γέμιζαν συναισθήματα. Έτσι, προσπάθησε να μιμηθεί αυτούς τους ήχους.

Με το σφύριγμά του προσπαθούσε να μιμηθεί τις φωνές των πουλιών. Μετά έφτιαξε όργανα από ξύλα και πέτρες για να μιμηθεί τον αέρα, τις φωνές διάφορων ζώων και τη βροχή.
Έτσι «πρωτοκατασκευάστηκε» η μουσική. Μέσα από αυτή τη μίμηση, φτιάχτηκαν οι πρώτοι ρυθμοί και οι πρώτες μελωδίες.

Τα στοιχεία της φύσης ποτέ δεν έπαψαν να εντυπωσιάζουν και να συγκινούν τους συνθέτες, τους στιχουργούς και γενικότερα τους καλλιτέχνες. Ένα τέτοιο τρανό παράδειγμα είναι η βροχή. Πολλοί συνθέτες εμπνεύστηκαν από τους ήχους που παράγουν οι σταγόνες, τα σύννεφα, οι κεραυνοί και είτε θέλησαν να τους μιμηθούν είτε να μεταφράσουν σε ένα μουσικό έργο τα συναισθήματα που τους προκαλεί το καιρικό αυτό φαινόμενο.

Ο Αντόνιο Βιβάλντι στο έργο του «4 Εποχές», στο κοντσέρτο «Καλοκαίρι» περιγράφει στο τρίτο μέρος του την «Καταιγίδα». Αυτή η μουσική καλοκαιρινή καταιγίδα λοιπόν, μας περιγράφει ένα τοπίο όπου καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι πέφτουν δυνατά και γρήγορα και μαστιγώνουν τα χωράφια. Αυτού του είδους τα έργα που ο συνθέτης τους προσπαθεί να «ζωγραφίσει» ή να περιγράψει μουσικά μια εικόνα ή μια ιδέα ανήκουν στο είδος της προγραμματικής μουσικής.

H συμβουλή του Αϊνστάιν για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών

Mια νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή.
Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε: 

«Να του λέτε παραμύθια». 

«Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα. 

«Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη επιστήμη. 

Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα: «Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;», 

ο Αϊνστάιν είπε πως «δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».

 
Δεν έχουν όμως πειστεί όλοι ότι τα παραμύθια είναι τόσο σημαντικά για τα παιδιά. Έρευνα που έγινε σε γονείς στη Βρετανία αναφέρει ότι το 25% δε διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά κάτω των 5 ετών, είτε επειδή θεωρούν ότι είναι πολύ τρομακτικά, είτε επειδή δε συμφωνούν με το πρότυπο ζωής που δίνουν στα παιδιά (τι πρότυπο δίνει η Ωραία Κοιμωμένη που περιμένει τον ωραίο πρίγκιπα να τη φιλήσει για να ξυπνήσει;).
Κάνει τόσο λάθος ο Αϊνστάιν λοιπόν; Μάλλον όχι. Ας δούμε γιατί τα παραμύθια είναι πολύτιμη πνευματική «τροφή» για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ακόμη και τα πιο τρομακτικά:

• Τα παραμύθια δείχνουν στα παιδιά πώς να λύνουν προβλήματα: Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν από τους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας. Όπως συμβαίνει με μία διδακτική θεατρική παράσταση ή ένα καλό βιβλίο, έτσι ακριβώς τα παιδιά διδάσκονται από ένα κλασικό παραμύθι. Αυτές οι ιστορίες που συμβαίνουν «μια φορά κι έναν καιρό», βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό και να δουν ότι με τη φαντασία, το θάρρος και την υπομονή λύνονται τα προβλήματα. Όπως ακριβώς έγινε και με την «Ωραία Κοιμωμένη».

• Τα παιδιά νικούν το φόβο: «Τα παραμύθια δε λένε στα παιδιά ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παιδιά ήδη γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν δράκοι. Τα παραμύθια λένε στα παιδιά ότι οι δράκοι μπορούν να ηττηθούν», είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K. Chesterton. Ο διάσημος συγγραφέας και παιδοψυχολόγος, Bruno Bettelheim, πίστευε ότι τα παραμύθια είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των παιδιών, επειδή οι βασικοί χαρακτήρες–που είναι και οι ίδιοι παιδιά πολλές φορές–επιδεικνύουν θάρρος και νικούν σε έναν κόσμο γιγάντων και εχθρικών ενηλίκων.

• Τα παραμύθια προετοιμάζουν τα παιδιά για τις δυσκολίες της ζωής: Μέσα από τα παραμύθια, τα παιδιά συναντούν προκλήσεις με τις οποίες παλεύουν και οι ενήλικες: την προδοσία, τις ίντριγκες, τους τσακωμούς και τη ζήλια. Είναι οι άσχημες πλευρές της ζωής, που δε λείπουν από τους παραδοσιακούς μύθους και τα παραμύθια. «Τα παραμύθια επεξεργάζονται τόσες πολλές φοβίες, όχι μόνο προσωπικές, αλλά όλης της κοινωνίας, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο ασφαλή, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν…μια φορά κι έναν καιρό», εξηγεί η Μαρία Τατάρ, καθηγήτρια στο Harvard College.

• Δίνουν ευκαιρία για διάλογο: Τέτοιες ιστορίες «ελεγχόμενου φόβου» δίνουν μία θαυμάσια ευκαιρία στους γονείς να συζητήσουν με τα παιδιά τους τις πιο βαθιές τους ανησυχίες και ανασφάλειες από τον πραγματικό κόσμο. Οι φανταστικοί χαρακτήρες συνεισφέρουν θετικά στο διάλογο. Δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με μία ταινία, ούτε καν με το θέατρο.

• Τα παραμύθια μιλούν μία παγκόσμια γλώσσα: «Γνωρίζουμε τα παραμύθια ως παιδιά, είτε μέσω της αφήγησης, είτε ακόμη και μέσω της παντομίμας. Ζούμε με αυτά, αναπνέουμε με αυτά, ξέρουμε το τέλος τους», γράφει ο Neil Gaiman. Ορισμένα παραμύθια, όπως η Σταχτοπούτα, υπάρχουν σε πολλές κουλτούρες, αν και με μικρές διαφορετικές πινελιές σε κάθε χώρα. Όλες οι διαφορετικές εκδοχές όμως, μοιράζονται κάτι κοινό: μία σαγηνευτική ιστορία για την ανάγκη να νικήσει το καλό.

• Τα παραμύθια διδάσκουν στα παιδιά τα βασικά στοιχεία ενός διηγήματος, μίας ιστορίας: Τους διδάσκουν τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Ότι οι ιστορίες μπορεί να εξελίσσονται σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη χώρα και σε άλλο χρόνο. Ότι οι πρωταγωνιστές έχουν διαφορετικά γνωρίσματα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Εάν το παιδί κατανοήσει αυτές τις διαφορές από πολύ μικρή ηλικία, τότε ενισχύεται η ικανότητά του να κατανοεί τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος και να προβλέπει το επόμενο βήμα.

• Τα παραμύθια αναπτύσσουν την παιδική φαντασία: «Όταν εξετάζω τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου, έρχομαι στο συμπέρασμα ότι το χάρισμα της φαντασίας σημαίνει περισσότερα για εμένα από οποιοδήποτε ταλέντο για αφηρημένη, θετική σκέψη. Το να ονειρεύεσαι για όλα τα σπουδαία πράγματα που μπορείς να καταφέρεις, είναι το κλειδί για μια ζωή γεμάτη με θετικότητα. Άφησε τη φαντασία σου να καλπάσει ελεύθερη και δημιούργησε έναν κόσμο στον οποίο θα ήθελες να είσαι μέσα», είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.

• Τα παραμύθια προσφέρουν ηθικά διδάγματα:Τα παραμύθια θέτουν το ηθικό πρόβλημα της συνύπαρξης του καλού και του κακού (που συμβολίζουν συνήθως οι δράκοι, οι γίγαντες και οι μάγισσες). Συνήθως το καλό υπερισχύει και ο κακός χάνει. Μέσω της ταύτισης με τον ήρωα, το παιδί παίρνει το ηθικό δίδαγμα.