"Η Δασκάλα μου Λεμονιά Κοκκίνου", της Αντιγόνης Ιωαννίδου

Παλιές φωτογραφίες από Ελληνικά Σχολεία!

.

Τώρα που οι καιροί ξαναγίνονται πολύ δύσκολοι, ωστόσο όχι τόσο δύσκολοι όσο ήταν στην μεταπολεμική Ελλάδα, αξίζει να παρακολουθήσουμε την πορεία των σχολείων μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή, το 1944.

Η δασκάλα μου, η Λεμονιά Κοκκίνου για παράδειγμα, αμέσως μετά τον πόλεμο διορίστηκε στο σχολείο του Συκάμινου Ωρωπού. Χρειάστηκε μιας μέρας ταξίδι από το κέντρο της Αθήνας ως εκεί, γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος λάσπες, γούβες και νερά και το γκαζοζέν του τους μετέφερε συχνά κολλούσε στη λάσπη. Τότε έπρεπε όλοι να κατέβουν και να σπρώξουν. Έφτασαν σούρουπο στο χωριό. Τόπος να μείνουν δεν υπήρχε. Περίμενε ως το πρωί. Έψαξε για το σχολείο, αλλά σχολείο δεν υπήρχε! Είχε γκρεμιστεί από το σεισμό. Έψαξε να βρει σπίτι να νοικιάσει, να έχει κάπου να μένει. Σπίτι διαθέσιμο δεν υπήρχε! Μια γυναίκα λυπήθηκε τη νεαρή δασκάλα και της έδωσε το μαντρί της κατσίκας της να μένει. Η δασκάλα ασβέστωσε το μαντρί να φύγουν οι ψύλλοι. Της έδωσαν ένα κρεβάτι και το έβαλε μέσα για να κοιμάται.


Ζήτησε να αγοράσει φαγητό, ή κάτι για να μαγειρέψει. Φαγητό, ή τρόφιμα δεν της πουλούσε κανείς! Ήταν δασκάλα, πώς να έπαιρναν λεφτά από αυτήν για λίγο ψωμί, για καμιά ντομάτα, λίγο γάλα, κανένα αυγό. Ντρέπονταν. Αλλά και να το χαρίσουν δεν μπορούσαν γιατί τα τρόφιμα ήταν λιγοστά και μόλις που έφτανε για να ταΐζουν τα παιδιά τους. Έλεγαν λοιπόν πως δεν έχουν. Η δασκάλα υποχρεώθηκε να πεινάσει μέχρι να βρει λύση. Πράγματι βρήκε η δασκάλα κάπου πέντε κότες και τις αγόρασε. Έπρεπε να της γεννούν κανένα αυγό, να έχει να τρώει. Τις έβαλε να κοιμούνται κάτω από το κρεβάτι της, άλλος χώρος δεν υπήρχε!

Μόλις έλυσε αυτά τα ζητήματα βγήκε στους δρόμους και στα χωράφια. Έπρεπε να βρει σανίδες να τις καρφώσει, να φτιάξει ένα πίνακα, να τον βάψει, να γράφουν τα παιδιά. Κιμωλία δεν υπήρχε, έπρεπε να βρει και καμιά ασβεστόπετρα. Αφού τα ετοίμασε όλα αυτά μάζεψε τα παιδάκια και πήγαν στο νεκροταφείο. Εκεί πάνω στα μνήματα έστησε τον πίνακα, κάθισαν τα παιδάκια και το μάθημα άρχισε! Όταν έβρεχε, έμπαιναν στην ραγισμένη από τους σεισμούς εκκλησιά πάντα με το φόβο μην πέσει και τους πλακώσει. Τα παιδάκια τετράδια δεν είχαν τότε. Είχαν , όσα μπορούσαν να έχουν, μια μικρή πλάκα στο χρώμα του πίνακα, στο μέγεθος ενός βιβλίου κι εκεί πάνω έγραφαν κι έσβηναν με ένα κοντυλοφόρο, κάτι σαν κραγιόνι παστέλ......

Έτσι πάνω κάτω μάθαιναν γράμματα όλα τα παιδάκια εκείνης της εποχής, όπως δείχνουν και οι παλιές φωτογραφίες! Τι κι αν κάποτε έτρεμαν από την πείνα τα ποδαράκια τους! Στα μάτια τους έλαμπε η δίψα να μαθαίνουν όλο και περισσότερα. Μα και οι γονείς ήθελαν τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα κι ας στερούνταν οι ίδιοι ακόμα και τα στοιχειώδη! Όμως εμένα μού φέρνει δάκρυα στα μάτια η θυσία της δασκάλας μου που χρόνια αργότερα διορίστηκε στο σχολείο της γειτονιάς μου, η θυσία όλων των Ελλήνων δασκάλων που δεν λύγισαν ποτέ από τις δυσκολίες και τίποτα δεν φοβήθηκαν για να βρεθούν κοντά στα φτωχά ελληνόπουλα όπου κι αν ζούσαν και να μεταλαμπαδέψουν τη γνώση!..... Έκαναν σημαία τους το ιερό τους καθήκον κι έφτασαν ακόμα και στα πιο απομονωμένα , μικρά και φτωχά χωριά. Έτσι όλοι μαζί έδωσαν έναν μεγάλο αγώνα και βγήκαν από αυτά τα σχολεία Έλληνες που διακρίθηκαν στα γράμματα ,τις τέχνες και τις επιστήμες και η πατρίδα μας δοξάστηκε!

Αξίζει να τα ξέρουμε αυτά γιατί έτσι μονάχα καταλαβαίνουμε πώς μόνο με αγώνα, με μελέτη με δουλειά πολλή μια κοινωνία προοδεύει και μόνο με αυτή την αίσθηση του καθήκοντος, όποια δουλειά κι αν κάνει, μπορεί να προσφέρει στους συνανθρώπους του αυτά που ανάλαβε να τους προσφέρει.... Έτσι θα ξαναφτιάξουμε κι εμείς την Ελλάδα μας τώρα!
Κάποτε όλοι οι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή! Περνούν από τον κόσμο σαν διαβατάρικα πουλιά..... Η μνήμη όμως κάποιους από αυτούς τους ξεχωρίζει γιατί πήρανε αυτή τη μικρή τους ζωή και την τίμησαν και άφησαν πίσω τους έργο που φέρνει δάκρυα συγκίνησης κι ευγνωμοσύνης στα μάτια όσων τους θυμούνται..... Και τους θυμούνται πολλοί! Θυμούνται οι άνθρωποι εκείνους που δεν αδιαφόρησαν για τους ανθρώπους!.....

Η ιστορία είναι αληθινή.  Ευχαριστούμε τη καλή δασκάλα και φίλη Αντιγόνη Ιωαννίδου!!!

Όταν ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα σημάδια επάνω του .. η σόμπα στη μέση της "αίθουσας" προσπαθεί να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά



Όταν στα θρανία δεν κάθονταν δυο δυο η τρεις τρεις αλλά έξι και πάνω!! 

Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στο βλέμμα του δασκάλου και στα σταυρωμένα χέρια των παιδιών(1952)


Τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια...



Κάτι ανάλογο και στα κοριτσάκια...και βέβαια πού βιβλία... ένα βιβλίο για δύο άτομα...(Δημοτικό Σχολείο Καναλίων Βόλου-1949-)



Εδώ δεν υπάρχει ούτε καν αίθουσα...το μάθημα έξω...ο πίνακας φαίνεται μόνο σε λίγους και αυτό με πολύ δυσκολία...( Δημοτικό Σχολείο Ηπείρου 1950 )



...όταν πολυτέλεια ήταν ακόμα και τα θρανία...τα παιδιά γονατισμένα συμμετέχουν στο μάθημα!!


Της Παιδόπολις - Αγ. Ελευθερίου - 1953...τα παιδιά ντυμένα πιο προσεγμένα... άλλωστε κυριαρχούσε η προπαγάνδα της βασίλισσας Φρειδερίκης περί προσεγμένων παιδιών και σχολείων....



Υποστολή σημαίας σε παιδόπολη τη δεκαετία του 1950



Δημοτικό σχολείο στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης(1930)...καμιά 60αριά παιδιά με μόνο μία δασκάλα!!!


Ελληνικό Σχολείο Αρρένων Πύλου (1930) ...όταν η τραγιάσκα επιβάλλονταν για τα αγόρια...



5ο Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης. Η ποδιά απαραίτητη στις μαθήτριες, το ίδιο και ο γιακάς...



Πιο πρόσφατη φωτογραφία με την ποδιά όμως ακόμα υποχρεωτική.


Πηγή romiazirou.blogspot.gr